“Nood aan een nieuw mondmasker? Boek nu uw vlucht naar Spanje voor slechts 69 euro!”
Deze prachtige promostunt zag ik ergens einde mei op een gigantisch reclamebord hangen aan het Antwerpse- Zuid. U weet wel: dé corona hotspot van Europa. We zaten nog in volle lockdown, de brave burgers (waaronder ik mezelf vooralsnog reken) zaten met de handen in het haar over de toekomst, maar de onderhandelingen over de redding van Brussels Airlines waren alvast in volle gang. We hadden toen namelijk niks dringenders te doen. De contact tracing stond op punt, we hadden voor de zekerheid negen ministers van mondmaskers aangesteld en de regeringsvorming liep-zoals altijd- lekker gesmeerd. Er was kortweg tijd te over voor de iets mindere, maar toch ook belangrijke zaken zoals daar zijn: vliegen.
Het was een zonnige dag en daar ik net iets eerder op het journaal het heugelijke nieuws had vernomen dat besmettingsgevaar in open lucht zo goed als nihil was, was ik in een goede bui. Ik besloot dus het perverse reclamebord niet onder te plassen. Iets wat ik in een ander gemoed- mocht ik over de capaciteit beschikken opwaarts te plassen- zeker en vast wel zou gedaan hebben. Een mens mag al eens lachen. Ik lach graag. En op voorwaarde dat er wat te lachen valt is dat ook een uiterst aangename eigenschap.
Helaas is het lachen me momenteel een klein beetje aan het vergaan. Onze Belgische staat (voor zover ik weet zijn dat nog steeds u en ik) besloot niet veel na die bewuste dag 290 miljoen te ‘lenen’ aan onze verlieslatende luchtvaartmaatschappij om vervolgens dagelijks vliegtuigen vol te stouwen waarop-eens de vlucht vertrokken is- gretig drankjes (zoals bijvoorbeeld koffie) worden uitgedeeld.
Nu zou ik u graag willen vragen thuis eens even een klein experiment te doen. U neemt een koffie, u zet een mondmasker op en u probeert de koffie tot u te nemen. Al snel zal blijken dat daar (om het met een eufemisme te zeggen) iets moeilijks aan zit. Meer zelfs: u zal moeten kiezen tussen de koffie of het mondmasker. Iemand met dorst en een oogluikende toelating van het bedrijf dat net gered is door de Belgische overheid, zal geneigd zijn te kiezen voor de koffie. Net zoals mensen geneigd zijn tout court te kiezen voor het vliegtuig omdat het nu eenmaal -met grote dank aan de Belgische overheid-‘slechts 69 euro’ kost. Dat kan je op zich niemand kwalijk nemen.
De logica achter die hele reddingsoperatie is dan ook tamelijk pervers. Er is een lening gegeven van 290 miljoen euro die binnen x aantal jaar moet terugbetaald worden. De enige manier om dit te garanderen is door ervoor te zorgen dat het desbetreffende bedrijf rendabel is. In dit specifieke geval komt dat neer op ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk mensen vliegen. Op dat gebied is onze overheid goed bezig. Met wat geluk krijgen we de lening terug. De volgestampte vluchten inclusief drank aan boord vertrekken. En masse.
Ondertussen word ik in Antwerpen city met uitgestreken gezicht vermaand om mijn collectieve verantwoordelijkheid te nemen en zeker en vast om 23.30 uur binnen te zijn zodat… Ja, zodat wat? Zodat we zeker niet te veel zouden drinken waardoor we wel eens zouden durven onze mondmaskertjes afzetten in open lucht? Zodat we het zeker niet wagen de anderhalve meter regel uit het oog te verliezen gezien we na 23.30 uur collectief ons verstand verliezen? Zodat we om 23.15 uur allemaal samen naar huis kunnen (een prachtig plan als je samenscholingen wil vermijden) in de hoop dat er daar geen stoute kindertjes van de weeromstuit over dit tenenkrullend gebrek aan logica toch een feest geven ten huize zichzelf? Zodat alle ondernemers die nu de facto in een lockdown worden geplaatst maar deze keer zonder steunmaatregelen van de overheid (oeps, al te veel gegeven aan Brussels Airlines! Sorry!) niet al te opstandig zullen worden? Zodat artiesten- zoals ik- die wederom alles zien wegvallen het niet in hun hoofd zouden halen zich van de zuivere miserie compleet te bezatten en dingen- zoals bijvoorbeeld reclameborden van Brussels Airlines- onder te plassen?
Je kan geen collectieve verantwoordelijkheid verlangen langs de ene kant en langs de andere kant blind zijn voor het hiaat in de eigen regelgeving. Leg dit uit aan de bevolking. Wat is hier aan de hand? Wat zijn de belangen? En stemmen die belangen in met de belangen van de bevolking? Ik verneem het graag!
Voor De Standaard