Een van de meest spijtige dingen die ik tot hiertoe in mijn leven heb moeten lezen is dat nood aan liefde geen essentiële verplaatsing blijkt te zijn. En het is zeker niet zo dat ik dan bijvoorbeeld niet streng genoeg zou zijn ten opzichte van andere spijtige dingen. Integendeel. Ik ben behoorlijk kritisch en al helemaal als het over spijtige dingen gaat. Economen die doen alsof schuld geen afspraak is, maar een onomkeerbare natuurwet: spijtig. Politici die zich gedragen als verongelijkte kleuters als ze even te weinig aandacht krijgen: spijtig. Nachttreinen die reden over het ganse Europese continent maar doorheen de jaren geruisloos zijn verdwenen: spijtig. Mijn zoon die ongeveer een even opstandige natuur heeft als ikzelf: leuk, maar ook spijtig. (Deze heb ik niet gelezen, maar geleefd en leven telt ook mee als het over spijtige dingen gaat.) De relatie tussen Koen Wauters en Valerie De Booser die alsnog op de klippen is gelopen: kan gebeuren, ik vergeef het hen, maar toch ook een beetje spijtig. Zo zie je maar: ik heb in mijn hoofd een grote en uiterst gedetailleerde lijst van allerhande spijtigs waar sedert kort dus helemaal bovenaan prijkt dat liefde – in tegenstelling tot wat ik mezelf al jaar en dag blijkbaar geheel foutief wijsmaak – níét essentieel is. Ik moet bekennen dat ik eerst een beetje in de war was toen ik het las. Maar ik vind: een mens moet flexibel zijn, we hebben allemaal wat te leren uit deze hele crisis en als mijn les dan moet zijn dat ik een paar onterechte overtuigingen de nek zal moeten omwringen, ben ik bereid mijn steentje bij te dragen. Ik ben per slot van rekening een idealist. Op mij kunnen jullie rekenen!
Meer zelfs: ik ga dit nieuwe inzicht voor de zekerheid maar even op mijn muur schrijven alvorens ik straks na de quarantaine – in een staat van uitzonderlijke verwarring – toch per ongeluk weer begin te geloven dat liefde belangrijk is. Een mens heeft soms een geheugensteuntje nodig, een witte muur wordt op den duur ook maar saai en bij het afleren van slechte gewoontes dient men efficiënt en kordaat te werk te gaan. Je zal zien: eender wie mag me vanaf nu berichten sturen, maar als er nog maar een vermoeden is van bedoelingen die verder gaan dan een normaal gesprek zonder verdere handtastelijkheden, kom ik mijn zetel niet meer uit. Soms moet je iets met wortel en al durven uit te roeien ter wille van het hogere, gemeenschappelijke goed.
Ik hoop dan ook van harte dat ik met mijn actie andere verloren zielen kan inspireren – bijvoorbeeld politici die vandaag de dag even niet aan zet zijn en van zuivere verbijstering een sterke behoefte voelen om heel aanwezig te wauwelen over helemaal niks. Zij kunnen misschien ook een muur in hun huis vrijmaken en daar dan op schrijven: ‘Bij gebrek aan aandacht: bel Ellen, niet de pers!’ En dan mogen ze me bellen en dan leg ik hen uit dat het voor mij ook niet altijd even gemakkelijk is, maar dat er wel degelijk zoiets bestaat als het algemeen belang. En dat stilte daar een heel mooie bijdrage aan kan zijn.