Een kleine week geleden staarde mijn moeder (die soms ten prooi valt aan allerhande bijgelovigheden) me aan en mijmerde zachtjes dat ik het misschien in een vorig leven net iets te bont had gemaakt. Deze redenering kwam er naar aanleiding van mijn verzuchting dat ik er helaas in geslaagd was in zowat elke door corona getroffen sector actief te zijn. Waarom was ik bijvoorbeeld geen producent van wc-papier? Onbegrijpelijk in tijden van corona. Dat in combinatie met mijn lullige liefdesleven was voor mijn moeder een overduidelijk bewijs van het feit dat er hier meer aan de hand moest zijn. Als het over pech gaat is het altijd handig een externe vijand te hebben. En in dit geval moesten we het niet ver zoeken: ik had me in een vorig leven allicht gedragen als één of andere asociale despoot en nu was het kwestie om dat gedrag in dit leven even op adequate en consistente wijze recht te zetten.
De ernst van de hele corona crisis was toen nog niet tot ons doorgedrongen en ik vroeg me vooral af hoe ik- en vele anderen met mij- deze hele situatie financieel te boven zouden komen. Een dag later kwam er een bericht van mijn vader. “Het is ernstig. Je gaat niet meer werken in dat café. Beschouw het als een oorlog. Iedereen moet hier samen door. Papa steunt je.”
Uiteraard is het als zelfstandige muzikant die er de lamlendige gewoonte op nahoudt elke eurocent die haar persoonlijke richting uitkomt te herinvesteren in de minst rendabele aller sectoren: muziek, een hele geruststelling dat haar ouders (in tegenstelling tot ondertekende) wel het één en ander hebben weten opbouwen in hun leven. Met het sluiten van het café waarin ik bijklus, was ik anders allicht binnen de kortste keren overgeleverd aan de goodwill van huisbazen die me al dan niet op straat zouden zetten. Iets waar ik- als je verder redeneert-ook begrip voor zou hebben. Die huisbazen hebben misschien zelf kinderen zoals ik. Of ze zijn- voor het afbetalen van een lening- afhankelijk van huurinkomsten. Feit is alleszins dat ik het zonder de hulp van mijn ouders in deze coronacrisis nog geen drie maanden zou uitzingen. Het faillissement stond me nog nooit zo nabij. Ik denk dat ik niet alleen ben als ik stel voor het eerst in mijn leven te schrikken van mijn eigen arrogantie versus hoe kwetsbaar ik in werkelijkheid blijk te zijn.
Hoe zal de mensheid zich na deze crisis hertekenen? Wordt het verschil tussen de haves en de have not’s op de spits gedreven? Of komt er solidariteit? En zullen we misschien eindelijk eens begrijpen dat wie geluk of ongeluk heeft dit niet uitsluitend aan zichzelf te danken heeft, maar aan een combinatie van vele factoren. Geluk is des levens. Ongeluk is dat ook. Medemenselijkheid is een keuze. Misschien al bij al niet zo een hele slechte keuze. Ik doe alleszins mee. Maar ja, als ik mijn moeder mag geloven heb ik dan ook nog het één ander goed te maken uit vorige levens.
Verschenen in De Standaard op 17/03/2020
Comments